Chicago Jazz Ochestra (US) tiltle: More Amor (tribute to Wes Montgomery) music: Jazz release date: march 28, 2025 promotion: Lydia Liebman Promotions info artist: Chicago Jazz Orchestra © Rootsville 2025

From “Road Song” to “More, More, Amor” to “Boss City,” the Windy City’s oldest continuously operating jazz orchestra — featuring the phenomenal guitarist Bobby Broom — tips its hat to one of the most unique and pivotal voices jazz guitar has ever known. The 10-track collection is proof that the CJO deserves its reputation as “The best big band in the country,” as proclaimed by the late, great trumpeter and educator, Clark Terry.

Het zaadje voor More Amor: A Tribute to Wes Montgomery werd al in 2004 geplant. Tijdens de planning van zijn concertserie in 2004 schakelde Lindberg Broom in voor een optreden gewijd aan de muziek van Wes Montgomery. Volgens Lindberg heeft "Bobby de juiste combinatie van gitaarspel, artisticiteit en aantrekkingskracht voor het publiek. Hij leest het publiek heel goed — hij weet waar mensen zich tot aangetrokken voelen — dus het resultaat is iets dat heel speciaal en herkenbaar is, muzikaal en artistiek."

Het concert vond plaats als onderdeel van de CJO-serie in 2004 in het Harold Washington Library Center in Chicago. In de jaren erna werd een opname voorgesteld, die werd uitgesteld door COVID en die niet is gerealiseerd — tot nu toe.

In 2024, toen het tijd was om More Amor op tape vast te leggen in Philharmonic Studios in Vernon Hills, Illinois, kwamen Lindberg en Broom overeen dat ze niet één arrangeur zouden gebruiken, maar drie: Alex Brown, Tom Garling en Charley Harrison. Dit weerspiegelt Montgomery's laatste jaren waarin hij opnam met de commercieel onderlegde producer Creed Taylor, die de beste orkestrators inhuurde, zoals Oliver Nelson, Don Sebesky en Johnny Pate. In werkelijkheid waren er niet drie, maar vijf orkestrators nodig om de orkestrale diversiteit te bereiken die in dit ene album zit: Brown, Garling en Harrison, en Oliver Nelson en Don Sebesky in twee werken die door Lindberg zijn getranscribeerd. Het resulterende tonale palet is gevarieerd en zal een breed publiek aanspreken: zes van de tien tracks bevatten strijkers en vier zijn gearrangeerd met eenvoudige bigbandinstrumentatie.

More Amor start zijn motoren met het door Harrison gearrangeerde “Road Song” — de titeltrack van Montgomery’s laatste album voor zijn dood in 1968 en een van zijn meest herkenbare composities. Montgomery speelde “What the World Needs Now is Love” alleen in een kleine groep; graaf zijn versie op Tequila uit 1966 met vibrafonist George Devens, bassist Ron Carter en drummer Grady Tate. Hier, door Brooms zingende gitaar te combineren met weelderige strijkers en hoorns, krijgt de klassieker van Burt Bacharach-Hal David nieuwe dimensies.

Garling arrangeerde “Four on Six,” Montgomery’s origineel uit de onmisbare The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery uit de jaren 60. "Tom heeft een heel eigen schrijfstijl, die wonderwel bij dit nummer past", zegt Lindberg. "Het begint met een vreemde maat, gaat dan over in een swingende 4/4 en swingt gewoon van boven naar beneden." Net als op die Montgomery-plaat glijdt "Four on Six" over in de rechttoe rechtaan "West Coast Blues", ook een arrangement van Garling.
Fusion! uit 1963! Wes Montgomery met strijkers wordt vertegenwoordigd door de Bernstein-klassieker "Somewhere", opnieuw gearrangeerd door Alex Brown voor dit album.

Over Sol Lake's "More, More, Amor", van Montgomery's album California Dreaming uit 1967: "Mijn bedoeling was niet om alle voor de hand liggende keuzes te maken, maar om nummers te maken die me om wat voor reden dan ook boeiden. “Fried Pies,” een origineel van Montgomery, werd voor het eerst opgenomen op het album Boss Guitar uit 1963, met organist Melvin Rhyne en drummer Jimmy Cobb. “Wes liet een aantal klassiekers na die we vandaag de dag nog steeds spelen als jazzstandards.

Robert Wright en George Forrest schreven “Baubles, Bangles, and Beads” voor de musical Kismet uit 1953. Montgomery nam een ​​weelderige, orkestrale versie op voor Fusion!. “Charley Harrison legt de smaak van de originele opname echt vast,” zegt Lindberg. “Het is een beetje nostalgisch, maar de nostalgie is hier niet gratuit; het werkt omdat de artisticiteit solide is.”

Brown arrangeerde het voorlaatste nummer, Henry Mancini’s “Dreamsville,” dat Montgomery opnam voor Guitar on the Go (1966). De originele opname was voor orgeltrio; Brown arrangeerde het voor een volledig studioorkest, met strijkers, voor dit album.

More Amor sluit af met Montgomery’s originele nummer, “Boss City” — dat Broom ziet als een boekensteun met “Road Song,” qua sfeer en tempo. (Montgomery nam het op in Goin' Out of My Head uit 1966.) "Het is de enige track op dit album die exact, of bijna exact, hetzelfde is als de manier waarop Wes Montgomery het oorspronkelijk opnam," zegt Lindberg. "We hebben een trompetsolo toegevoegd, briljant gespeeld door Victor Garcia, en een paar Latijnse percussie-instrumenten, maar het is de definitieve Oliver Nelson-arrangement van de Wes Montgomery-melodie."

tracks:

1. Road Song
2. What the World Needs Now is Love
3. Four on Six
4. West Coast Blues
5. Somewhere
6. More, More, Amor
7. Fried Pies
8. Baubles, Bangles, and Beads
9. Dreamsville
10. Boss City